به گزارش همشهری آنلاین، آن موقع است که عمر زمین هم به پایان خواهد رسید؛ بنابراین زندگی ابدی روی کره زمین به هیچ عنوان امکان‌پذیر نیست. اما چه اتفاقی می‌افتاد اگر ما می‌توانستیم تا صد هزار یا حتی هزار سال دیگر زندگی کنیم، درحالی‌که امروز میانگین سن بشر ۷۵ سال است؟
از خیال تا واقعیت
تصور کنید که ۱۰۰ سال پیش زندگی می‌کردید و یک نفر به شما می‌گفت که یک روز، بشر قدم به کره ماه خواهد گذاشت یا اینکه روزی علم آن‌قدر پیشرفت خواهد کرد که قلب یک بیمار را از سینه درمی‌آورند و به جایش قلب مصنوعی می‌گذارند. آن‌وقت شما چه می‌گفتید؟ شاید چنین ادعایی را باور نمی‌کردید و تنها عکس‌العملتان خندیدن به این حرف‌های محال بود.
ممکن است امروزه نیز این ادعا که می‌توان به مغز انسان پس از مرگ مواد مخصوص ضدانجماد تزریق کرد و آن را با نیتروژن مایع به اندازه‌ای خنک نگه داشت که به بافت‌های داخلی آن صدمه وارد نشود و دوباره بتوان ان را زنده کرد مضحک به نظر برسد اما یک نکته مهم را باید یادآور شد: اگر انسان در آب یخ بیفتد و خفه شود، شش‌هایش پر از آب می‌شود و قلبش از تپش می‌افتد.
هرچند تمامی این نشانه‌ها از نظر علم پزشکی مشخصات یک فرد مرده است اما در بسیاری از موارد افرادی که در چنین موقعیتی قرار گرفته‌اند تنها به دلیل فعالیت‌های ذهنی و حافظه دست نخورده‌شان از مرگ نجات یافته‌اند. پس شاید در آینده علم آن‌قدر پیشرفت کندکه احیای مغز منجمد شده انسان پس از ۱۰۰ سال مثل راه رفتن امروزی انسان روی کره ماه باشد. پایه‌های این علم در زمان حال پی‌ریزی شده و سرمازیستی نامی است که برای آن انتخاب کرده‌اند.
سرمازیستی
در سرمازیستی که دانشی نوبنیاد است، پس از مرگ، دمای بدن انسان را به اندازه‌ای پایین می‌آورند که تا حد ممکن به بافت‌های بدن صدمه نرسد به این امید که بتوان در چند صد سال آینده او را دوباره زنده کرد. انسان‌هایی که به روش سرمازیستی حفظ می‌شوند، در دنیای امروز هیچ شانسی برای برگشت ندارند و تنها به این امید که شاید در آینده علم به درجه‌ای از پیشرفت برسد که دوباره بتوانند زنده شوند، تن به این کار می‌دهند.
برای همین بعضی از افرادی که دچار بیماری لاعلاج می‌شوند، حفظ شدن در نیتروژن مایع را انتخاب می‌کنند تا شاید در آینده راه درمانی برای بیماری‌شان پیدا شده باشد و با زنده شدن دوباره، درمان شوند. البته باید گفت زنده‌سازی مرده‌ها در آینده تنها یک فرضیه است و هنوز دانشمندان قدم اول را در این باره برنداشته‌اند.
حتی این علم، منتقدان بسیاری نیز دارد که از جمله آنها می‌توان از استیو جونز- از زیست‌شناسان مشهور انگلیسی که در رشته ژنتیک تخصص دارد- نام برد. گفته می‌شود که از سال ۱۹۶۲ تاکنون تقریبا ۲۰۰ نفر به صورت سرمازیستی نگهداری می‌شوند که البته این کار تنها پس از مرگ امکان‌پذیر است.
سوالی که در این بین مطرح می‌شود، این است که با مرگ انسان علائم حیاتی او از بین می‌رود، پس چگونه می‌توان امید داشت که در آینده یک جسد منجمد شده دوباره زنده شود؟
علم پزشکی روز می‌گوید که مرگ چهار تا شش دقیقه پس از اینکه قلب از تپش می‌افتد، رخ خواهد داد. در این حالت چنانچه بیشتر از ۱۰ دقیقه ماساژ قلبی داده شود، کمترین آسیب به مغز خواهد رسید. همچنین مرگ واقعی زمانی اتفاق می‌افتد که ساختار سلولی و شیمیایی بدن دچار اختلال می‌شود و در این زمان حتی پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌ها و فناوری‌های پزشکی نیز هیچ کمکی به زنده ماندن فرد نمی‌کند.
از این رو هدف سرمازیستی این است که از مرگ همه سلول‌ها و ساختار سلولی جلوگیری کند و آسیب‌ها را به حداقل برساند؛ تا اینکه به هوش آمدن دوباره در آینده، شاید امکان‌پذیر شود. بنیاد طول عمر آلکور بزرگ‌ترین و شناخته شده‌ترین نهاد در زمینه تحقیقات و مطالعات سرمازیستی و داشتن تکنولوژی در این زمینه است. بنیاد آلکور یک موسسه غیردولتی است که سال ۱۹۷۲ در آریزونا تاسیس شد.
این بنیاد در وب سایت رسمی خود درباره سرمازیستی نوشته است: «هدف سرمازیستی حفظ حیات فرد است نه اینکه بعد از مرگ او را دوباره زنده کرد. هرچند افراد بسیاری در موسسه آلکور در نیتروژن مایع منجمد شده‌اند اما در حال حاضر تخصص این موسسه در به وجود آوردن بانک اعضای قابل پیوند در دمای پایین است و دانشمندان این موسسه بیشتر درباره با سرمازیستی و احیای دوباره اعضای قابل پیوند مطالعه و تحقیق می‌کنند و حتی در رابطه با حفظ کل بدن در نیتروژن مایع نیز با پاره‌ای از مشکلات روبه‌روست.
البته همه این تحقیقات و بررسی‌ها در آینده نتیجه خواهد داد. ممکن است اعضای بدن فرد به فرد دیگری که دی ان ای مشابه با هم دارند، پیوند بخورد یا اینکه مغز انسان در روبات‌ها مورد استفاده قرار گیرد.»
روش‌های نگهداری
حفظ بدن پس از مرگ به دو طریق انجام می‌گیرد. نخستین روش این است که در آن کل بدن بدون اینکه کوچک‌ترین صدمه‌ای به آن وارد شود، در نیتروژن مایع منجمد و از طریق سرمازیستی حفظ می‌شود و در دومین راه فقط سر انسان است که در نیتروژن مایع نگهداری می‌شود؛ تا اعصاب و مغز سالم باقی بماند. به طور میانگین حفظ تمام بدن از طریق سرمازیستی ۱۵۰هزار دلار و نگهداری سر ۹۰ هزار دلار هزینه دارد.
البته بسیاری از افراد پیش از مرگ خود، با ثبت‌نام در چنین بنیادهایی عضو می‌شوند که برای عضویت سالانه خود نیز باید مبلغ ۵۰۰ دلار پرداخت کنند. علاوه بر همه این هزینه‌ها، هر کسی که مایل باشد پس از مرگ به روش سرمازیستی حفظ شود، باید پیش از مرگ ۱۰هزار دلار انعام نیز بدهد و این انعام برای گروهی است که آماده به خدمت منتظرند که فرد بمیرد و بدون معطلی او را در نیتروژن مایع قرار دهند تا طبق این فرضیه در آینده دوباره زنده شود.
نظر شما